Inmiddels is het 4 weken geleden dat ik bevallen ben van mijn vierde
kindje. Voor degene die het nog niet mee hadden gekregen het is een jongetje.
Tijdens mijn zwangerschap ging het heel erg goed met mijn fm. Naarmate de
zwangerschap vorderde verdween de pijn steeds meer en op een gegeven moment was
het ook nog een super stabiel. Maar tegen het einde van de zwangerschap kwam de
fm weer kei hard terug, SHIT.
Omdat ik op het einde de baby niet meer voelde bewegen, heb ik dagelijks
hartfilmpje gehad. En 3 weken voor de uitgerekende datum was het dan zover, ik
werd ingeleid. Waar het met het inleiden er allemaal veel belovend uitzag, dat
het best wel eens een vlotte bevalling kon worden, schoot het na het breken van
de vliezen alles behalve op. Ik ben helemaal niet van de pijnstilling, zelfs
niet tijdens een bevalling. Maar als ik iets geleerd heb van mijn eerste
bevalling, dat het ook zomaar eens alles behalve volgens het boekje kan gaan en
dat je soms toch voor pijnstilling moet kiezen, al is het maar om je lichaam
even rust te gunnen. Zo gezegd heb ik hier dus ook voor gekozen tijdens de
andere bevallingen en dus ook bij deze. En onder ons, ik kan daar helemaal niet
tegen, ik heb een pompje gekregen met een morfine-achtige pijnstilling, want
als je me had zien liggen in dat bed, was je niet meer bijgekomen van het
lachen. Zoooooo stoned als een garnaal (heb na de tweede bevalling ooit een
vriendinnetje gebeld om te vertellen dat ik bevallen was, die rolde van bank
van het lachen omdat mijn pijnstilling nog niet was uitgewerkt. Was een extra
leuk telefoongesprek ;) ). Maar goed om terug te komen op die pijnstilling,
alle pijn (behalve de pijn van de weeën dan) verdween helemaal. En voor heel
even was mijn lichaam weer het lichaam wat het ooit was, pijnvrij. Helaas bleef
dit niet zo. Een uur na de bevalling (pijnstilling wordt tijdens persen
stopgezet) was de pijn weer volledig terug. Het eerste wat ik toen zei tegen
mijn man en mijn moeder, kun je zien hoeveel pijn ik dagelijks leidt. Ik was
compleet vergeten hoe het was om totaal geen pijn te voelen. En voor heel even
heb ik daar enorm van genoten ondanks de weeën.
Inmiddels is de pijn ook weer 5x zo erg geworden als dat ik het ooit heb
gehad. En merk ik dat ik heel hard weer aan het zoeken ben naar mijn balans en
naar het omgaan met deze K*!#% ziekte. Ik moet heel hard me best doen, om niet
weer opnieuw te hard tegen de fm te vechten omdat ik dan uiteindelijk aan het
kortste eind trek. Ik weet na die paar jaar dat ik de diagnose heb, dat het
beter is om af en toe het gaspedaal in te trappen en op tijd op de rem te
trappen. Ik ben bij de huisarts geweest voor mijn vitamine b12. Deze is wel te
laag, maar mijn methylmalonzuur is goed, gelukkig hoef ik hierdoor geen extra
vitamine b12 te spuiten, wel moet ik extra vitamine b12 gaan slikken. Ook ben
ik extra vitamine d gaan slikken in de hoop dat mijn energie snel weer een
beetje op peil is. En een bezoek je aan de fysio bleek ook geen overbodige luxe
te zijn. Ben van top tot teen weer gekraakt en de knopen zijn voor nu weer even
uit mijn lichaam gemasseerd (althans zo goed mogelijk). Over een paar weken
weer opnieuw.
