Gevangen in mijn lijf

Pfffff zucht, waar zal ik eens beginnen, eerst een was draaien en dan een was wegvouwen of toch eerst stofzuigen of nee misschien is het handiger om eerst de vaatwasser uit te ruimen en als ik nog tijd overheb dan ruim ik in huis nog verder op. Met deze gedachten lag ik van de week ’s nachts in bed, bruisend van energie en me heel erg goed voelend met het gevoel dat ik de hele wereld aan kon. Maar toen werd het ochtend en bleven er van al die mooi bedachten plannen niets meer over, het idee alleen al dat ik moest douchen kostte al energie. Ook een lange warme douche mocht niets baten, maar ja lang de tijd om heel rustig aan te doen heb ik dan weer niet, want er zijn twee jongens die naar school moeten. Dus hup hup, voor iedereen ontbijt maken, tassen klaarmaken voor school en de kinderen aankleden. Eenmaal weer thuis en de jongste twee op bed, zak ik als een plumpudding op de bank. (op school heb ik ooit eens een film gezien over een jongetje (super mager) en hij dacht zelf altijd dat ie een ‘’superheld’’ was maar met een zuchtje wind viel hij al om hihi, punt van dit verhaaltje is, hij werd door andere jongens ‘’puddingtarzan’’ genoemd) Nou zo voel ik me dan ook, het gevoel hebben dat ik heel veel kan maar dat zelfs een douche nemen nog te vermoeiend is.

Daarnaast zijn er natuurlijk ook die andere dagen, die dagen of je je nu wel of niet goed voelt er ook een hoop gedaan moet worden. Die dagen had ik afgelopen week, er moest veel gebeuren in huis voor de verjaardag van mijn dochtertje. Mijn moeder was zo lief om weer te helpen, zodat ik minder belast werd. Vrijdag heb ik de hele dag in de keuken gestaan om de verjaardagstaarten te bakken. En omdat ik dat leuk vind om te doen, gaat me dat ook goed af. Maar vrijdagavond en in het weekend ’s avonds dan komt de klap. En niet zo’n kleine klap ook, alles doet weer zeer, super moe. Dan besef ik me weer eens te meer dat ik gevangen zit in mijn lijf. Het is helaas niet anders, de komende dagen maar wat rustiger aan doen en extra goed naar mijn lichaam luisteren. En dan gaan we gewoon weer door ;).

Leuke dingen doen is erg belangrijk

Afgelopen periode is het mij nogmaals heel duidelijk geworden dat leuke dingen doen erg belangrijk is. En dat de dingen die heel veel negatieve energie kosten, dat juist de dingen zijn die je los moet laten, misschien tijdelijk of soms misschien wel voorgoed. Een aantal weken geleden heb ik afscheid moeten nemen van een oud schoolvriendinnetje, zij was pas 33 toen zij overleed. Maar tijdens haar uitvaart werd eigenlijk constant een boodschap heel duidelijk, het is leven kan ook kort zijn, haal er uit wat erin zit (en tuurlijk is dit niet altijd haalbaar), maar geniet van het leven, maar bovenal geniet van de kleine dingen. Nu kan ik in alle oprechtheid zeggen dat ik dat al deed, geniet van de kleine dingen, yoga doen met de kinderen, cake bakken samen met de kinderen, gaan wandelen in het bos. Maar tijdens die uitvaart werd ik wel weer even met beide benen op de grond gezet en probeer ik nu nog bewuster te genieten van de kleine dingen.

Ik begrijp als geen ander dat het echt niet altijd gaat en dat leuke dingen doen vaak gepaard gaat met de dagen erna nog moeten afzien. Voor mijzelf heb ik daarin een knop omgezet en is en mag dit niet altijd de reden zijn om iets niet te doen. De afgelopen maanden heb ik best veel dingen gedaan die veel energie kosten, bijvoorbeeld zijn we naar de dierentuin geweest, ik ben met alle vier de kinderen alleen naar het bos geweest en heb daar bijna anderhalf uur gewandeld (let wel, dit is dan kindertempo ;)), ik ben gezellig een dagje weg geweest (even een dagje voor mij) en afgelopen week was mijn oudste jarig en heb ik een hele dag in de keuken gestaan om taarten en de traktatie te bakken. Al deze dingen kosten stuk voor stuk heel veel energie en zijn een aanslag op mijn lijf, maar aan de andere kant geeft het ook positieve energie terug. Een dagje winkelen, is een dagje dat ik alleen met mijzelf rekening hoef te houden en weer even kan opladen. Mijn dochtertje heeft het nu nog over het paardje dat we gezien hebben toen we naar het bos zijn geweest, hoe geweldig is dat, dat het ene paardje zoveel indruk op haar heeft gemaakt, dat zij er nu nog zo vrolijk van kan worden, alleen al daarvoor is het vermoeid zijn en pijn hebben het dan waard. En een hele dag taarten bakken is heel zwaar, is was ook echt op, maar alle leuke reacties op hoe mooi en gaaf de taart was geworden, deed mij heel erg goed. Dan ben ik toch trots dat ik het gedaan heb.

Donderdag moet ik weer terug naar de reumatoloog voor de uitslag, waar de kans heel erg groot is dat ik te horen krijg dat ik naast mijn fm en chronische vorm van Tietze ook nog (weliswaar voor nu gelukkig een milde vorm maar toch) RA (reumatoïde artritis) heb. En hoe klote dat ook is, is het voor mij misschien nog wel een extra stimulans om van zoveel mogelijk dingen te genieten.

Begrijp me niet verkeerd, ook ik heb natuurlijk mijn enorme baaldagen (om het nog maar voorzichtig uit te drukken) en iedereen is anders en ik weet alleen hoe erg mijn klachten zijn en waar mijn beperkingen en mogelijkheden daarin liggen, het enige dat ik wil zeggen is vergeet niet te proberen te genieten. Ook geluk zit al in kleine dingen ;).