Samen voor altijd

De vakantie is dan toch echt voorbij, terug naar de dagelijkse routine van op tijd opstaan, zelf douchen en aankleden, baby de fles geven, oudste twee kinderen aankleden, zorgen dat ze eten, tussendoor spulletjes voor school klaarmaken en dan zijn we om 08.30u op tijd klaar om met het hele stel naar school te lopen. Op de terugweg meteen maar even naar de supermarkt om het avondeten te halen (kan het maar vast in huis hebben).

Maar het valt me toch wel zwaar na twee weken kerstvakantie om niet meer alles op mijn eigen tempo te kunnen doen. ’s Ochtends lekker met de kids op bed een film kijken, misschien wel pyjama dag houden wanneer we toch niet perse de deur uithoeven.

De eerste dag na de vakantie leek ik me wel redelijk te voelen, ben ’s avonds op tijd naar bed gegaan omdat ik wel moe was. Maar dinsdag kwam de man met de wel bekende hamer en die deelde even een gigantische mokerslag uit (eigenlijk ging ik hierdoor Knock Out, maar hield me enigszins staande vanwege de kinderen, toch ging de eerste ronde naar de fibro). Het ging alleen maar verder bergafwaarts de rest van de week, alles maar dan ook letterlijk alles deed me zeer, zelfs ademen deed me pijn. Gelukkig voor mij heeft mijn moeder haar ‘’oma dag’’ nooit opgegeven (en is zij naast dat ze iedere avond bij ons mee-eet en helpt de jongens in bad te doen en naar bed te leggen, een hele dag bij ons). Naast dat het mij enorm helpt, is dat ook altijd erg gezellig. Mijn moeder heeft zoals gewoonlijk weer heel erg geholpen in MIJN huishouden, zooooooo dankbaar. Dus meteen weer een bos bloemen voor haar gekocht, en dan zegt ze ook nog, ‘’och schat dat is toch vanzelfsprekend dat ik je help’’. Misschien wel, maar voor mij weer een extra realiteitscheck dat ik deze ‘’ vreselijke, irritante’’ ziekte heb. Vol verdriet aanvaar ik deze week dan ook maar, en aanvaar de hulp van iedereen, zoals mijn moeder, mijn buurvrouw (moeder van een van mijn beste vriendinnen en beste vriendin van mijn moeder) die mijn oudste zoon naar school heeft gebracht en opgehaald, en natuurlijk mijn man, die mij zoveel mogelijk uit handen heeft proberen te nemen.

Het was een week met veel emoties voor mij, boosheid, verdriet, onmacht en onbegrip. Enorm ervan balen dat ik deze diagnose gekregen heb.

Maar toen was het vrijdag en in de loop van de dag was ik er wel zo klaar mee, om me slecht te voelen zowel mentaal als fysiek. Ik heb een knop omgezet en ben toch zelf in huis weer mijn huishouden gaan oppakken, niet zo vlot als ik zou willen (maar he, whats new, het bekende verhaal toch). En vanaf dat moment heb ik mezelf bijeen geraapt en nog gezellig met een vriendin zitten kletsen en hard op gezegd dat het mentaal weer de goede kant op gaat. (tweede ronde gaat naar MIJ)

Op dit moment heb ik weer aanvaard dat de fibro en ik samen hand in hand door het leven zullen gaan, samen voor altijd. Maar dat ik me NOOIT zomaar gewonnen zal geven, ik ga misschien een keer onderuit maar sta ook weer op (ook al gaat daar een tijdje overheen), ik blijf terugvechten en geef mezelf tijdelijke gewonnen wanneer ik weet dat het in mijn voordeel is.