Loslaten

Afgelopen week heb ik rustig aan gedaan, misschien wel iets te rustig aan, maar goed. Mijn schouder doet nog altijd pijn en zodra ik teveel doe, wordt de pijn alleen maar erger. Van de week baalde ik regelmatig dat ik zo weinig gedaan had.

Maar van het weekend, heb ik dat gevoel helemaal losgelaten. Ik bedacht bij mezelf dat ik me heel druk kon gaan maken over de taken die nog op mij liggen te wachten (maar die liggen van de week ook nog wel te wachten) maar of ik me nu druk maak of niet, daar wordt het werk echt niet sneller gedaan. En daar komt nog eens bij dat het de komende weken behoorlijk warm gaat worden, dus het komt allemaal wel. Zaterdag wel langzaam aan samen met mijn man een start gemaakt om een en ander al weg te werken. Zondag zijn we met de kinderen gezellig met de trein naar Nijmegen geweest, gezellig gewinkeld. En enorm genoten van de enthousiaste gezichtjes van de kinderen. Die vrolijke gezichtjes hebben me heel erg goed gedaan, heb echt genoten en nog geen moment gedacht aan de dingen die ik thuis allemaal had kunnen doen.

Aankomende week ga ik rustig aan de slag en zie wel hoever ik kom. En als ik echt door de bomen het bos niet meer zie, kan ik de hulp van mijn broertje en zijn vriendin inschakelen, zij hadden al aangeboden om te komen helpen.

Overbelast?

Dit vind ik zo vervelend aan deze ziekte, iedere dag word ik als fm patiënt geconfronteerd met de ziekte op zich, in welke vorm dan ook. Of het nu is dat ik moeilijk uit kan komen omdat mijn spieren stijf zijn of dat ik minder energie heb, het maakt niet uit. En het maakt ook niet uit of ik een goede of slechte dag heb, want iedere dag word ik er wel aan herinnerd op een of andere manier.

En een herstelperiode met fm is ook langer dan ‘’normaal’’. Ruim anderhalve week geleden was het super mooi weer (en dat was voor mij erg fijn, want ik heb veel meer baat bij warmte en dan ook veel minder last van mijn klachten), dus ik dacht ik ga een beetje in de tuin doen. Ik stond lekker in de schaduw en de kinderen waren lekker aan het spelen en toen heb ik wat gras tussen de tegels uitgetrokken. Op dat moment was er niets aan de hand, alles ging goed, gras trok ik er zonder problemen uit en ik had nergens last van. Maar toen kwam het de dag erna, helse spierpijn in mijn schouder. Ik weet dat wanneer je geen fm hebt, de kans groot was dat je ook spierpijn had gekregen, zoals mijn man had toen hij de voortuin had gedaan. Maar in tegenstelling tot mij, was mijn man er met twee dagen weer vanaf. Ik heb nu ruim ander halve week later nog steeds last. Vet balen L, want het is ook nog eens mijn linkerschouder en ik ben linkshandig.

De eerste paar dagen dacht ik nog, ach ja dat gaat vanzelf weer over, heeft gewoon iets langer de tijd nodig. Maar nu begint het inmiddels toch behoorlijk IRRITANT te worden. Aan de andere kant realiseer ik me natuurlijk ook, dat met drie kleine kinderen, ik constant bezig ben en dus veel mijn armen gebruik en mijn schouder misschien niet voldoende rust krijgt om goed te herstellen.

Onze tuin gaat in ieder geval grondig aangepakt worden, zodat tuinieren nog maar mini mini minimaal nodig is. En wat betreft mijn schouder, als ik van de week nog pijn heb, dan ga ik toch maar even langs de huisarts.

Onrustig

Het gevoel dat ik nog heel veel moet doen, maar alsof het lijkt dat ik nergens aan toe kom, dat onrustige gevoel dat vind ik zo irritant. Het maakt ook niet uit of ik me voor dit gevoel probeer af te sluiten of niet, dat gaat gewoon simpelweg niet. Als ik ’s avonds naar bed ga, lig ik nog heel lang te piekeren wat ik allemaal nog graag gedaan zou hebben. Of ik lig al te bedenken wat ik de dag erna wil gaan doen. En het ergste is, het heeft helemaal geen zin om te bedenken wat ik ‘’morgen’’ wil gaan doen, want ik weet helemaal niet of ik een goede of slechte dag zal hebben. Ik probeer daarom ook niet al teveel stil te staan bij de onrust die ik op dat moment dan heb. Doe ik dat wel dan werkt dat voor mij vaak alleen maar averechts.

Maar door dat onrustige gevoel, heb ik altijd het idee dat er niets uit mijn vingers komt. Iets dat niet klopt, want ook tijdens deze onrustige dagen probeer ik me zoveel mogelijk aan mijn schema te houden. Gelukkig heb ik dit soort periodes niet zo heel erg vaak en dat is maar goed ook. Afgelopen weken waren voor mij dan ook extreem chaotisch, alles was druk, thuis van alles regelen, maar ook in het huishouden. Het was zelfs voor mijn gevoel zo chaotisch dat ik er op een of andere manier niet eens aan toe kwam om mijn blog te schrijven. Terwijl ik hier normaal gesproken met gemak tijd voor vrij kan maken en het ook ontspannend werkt, was dit afgelopen week dus niet zo. Vandaar dat vorige week ook geen blog is verschenen L.

Maar goed de rust lijkt weer te zijn teruggekeerd. Er zijn weer wat dingetjes opgepakt die zijn blijven liggen, dat geeft ook rust. En ik heb met heel veel rust en plezier deze blog geschreven.

Emigreren???

Waar blijft toch het mooie zomerweer?! Een paar weken geleden ben ik wezen winkelen met mijn moeder, een vriendin en haar moeder. We hebben echt een super gezellige dag gehad. We hebben heerlijk op het terras gezeten en lekker zitten kletsen. En op een gegeven moment ging het onderwerp over mijn fm en welke impact dat heeft. Op dat moment was het een beetje aan het waaien en voelde het wat fris aan. Als snel hadden we het erover dat warmte voor mij beter is. Ik heb daar namelijk veel meer baat bij, ik heb meer energie en minder pijn. Super fijn, dus laat het mooie weer maar komen. Niet te heet, maar zo’n 25 graden, prima.

Ik kan me dan ook voorstellen dat er mensen zijn die ervoor kiezen om te emigreren. Naar een land met een constant klimaat, niet te warm, niet te koud en niet te vochtig. Geen last meer van dat kwakkelweer van hier in Nederland. Ontzettend dapper van die mensen vind ik dat. Ik ben niet gemaakt om te emigreren, sterker nog ik wil nog niet eens in een andere woonplaats wonen. En nog veel erger misschien nog niet eens aan de andere kant van het dorp, hihi, zie ik ben niet gemaakt om te emigreren.

Persoonlijk zou ik dat heel lastig vinden om alles achter te laten en ergens helemaal opnieuw te beginnen. En vooral als de ik dan echt ver weg zou gaan, mijn familie en vrienden maar een keer in de paar jaar in de levende lijven zien en voor de rest alleen via skype. Oh ja en dan heb je natuurlijk nog dat wanneer er door omstandigheden een reis niet gemaakt kan worden, All you need is love moeten aanschrijven J.

Nee ik blijf lekker in dit kikkerlandje en mopper wel een keer op het weer. En wie weet ooit in de hele verre toekomst, als het lichamelijk een stuk slechter gaat, wie weet dan. Maar zelfs dan begin ik misschien toch maar eerst met overwinteren in een warm gebied om te kijken of ik het wel aankan ;).

Voor nu kan ik het lichamelijk allemaal goed behappen, dus ik hoef niet weg. En jij, heb jij er weleens over nagedacht om alles achter te laten?