Terugblikken

Over een paar weken is het 2 jaar geleden dat mijn onderbenen uitvielen en dat het balletje ineens heel hard ging rollen richting de diagnose fibromyalgie. Hoog tijd om eens even terug te blikken op de rollercoaster tot nu toe.

De dag dat ik het gevoel in mijn onderbenen verloor, was heel onwerkelijk en heel beangstigend. Waar ik in het begin een heel dof gevoel had in mijn kuit, had ik binnen anderhalf uur totaal geen gevoel meer in beide onderbenen. Jeetje wat was ik toen bang, want ja waar zou dit stoppen. Gelukkig voor mij stopte het vlak boven mijn knieën, maar de kracht in mijn benen was volledig weg. Met twee hele kleine kinderen thuis en niet weten wat precies aan de hand is, ben ik geloof ik nog nooit zo bang geweest. Na veel verschillende onderzoeken, kwam er niets ‘’ernstigs’’ uit. Dit was natuurlijk een enorme opluchting. Ondanks dat er niets uitkwam, moest er wel een aanleiding zijn waarom ik ineens het gevoel in mijn onderbenen verloor. Dit voor mijn huisarts dan ook reden om verder mee te denken en mij uiteindelijk naar de reumatoloog te sturen. Ook daar allerlei onderzoeken gehad en ook nu kwamen er geen hele bijzondere dingen uit. Uiteindelijk werd door de reumatoloog de diagnose fibromyalgie gesteld.

Toen begon de rollercoaster pas echt, niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin. Ik heb als Brugman moeten praten om deel te mogen nemen aan het revalidatieprogramma bij de Sint Maartenskliniek. Na veel verdriet te hebben gehad in het begin en veel gepraat te hebben thuis, was de revalidatie voor mij een stukje bevestiging dat ik inmiddels al weer een heel eind op de goede weg was. Dat een balans brengen in mijn dagen heel belangrijk was en nog steeds is. Vanuit dat stukje bevestiging ben ik verder gaan bouwen, om te zorgen dat ik weer de controle over mijn leven kreeg. Dat voor het overgrootste gedeelte ik weer de leiding had/heb.

Dagelijks word ik geconfronteerd met deze vervelende en super irritante ziekte, maar het is dan ook dagelijks dat ik probeer de baas te blijven, door heel veel balans in mijn dagen te krijgen. Het indelen van mijn huishouden, de oefeningen doen om mijn spieren aan te sterken en het o zo belangrijke voldoende en op tijd rust nemen, werken voor mij!

Nu tijdens mijn zwangerschap, mag ik echt van geluk spreken, dat mijn klachten echt tot een minimum zijn afgenomen, dat neemt niet weg, dat ik nog steeds klachten heb en dat ik ook nu nog op mijn tellen moet passen. Maar het is wel heel fijn om even een periode een stuk minder pijn te hebben.

Ik ben een gelukkige, trotse mama van 3, bijna 4, mooie kindjes. En hoe erg ik het nog altijd vind dat ik niet altijd alles spontaan meer kan of soms dagen heb dat ik weleens verdrietig ben om helemaal niets, zijn het mijn kinderen die mijn dag met een hele dikke knuffel dan in een klap weer helemaal goed hebben gemaakt. Door mijn kinderen heb ik ook geleerd, dat het heel belangrijk is om gewoon te genieten, zelfs van de kleinste dingetjes. En waar ik voorheen weleens zei nee dat gaat niet (ook uit zelfbescherming), bijvoorbeeld gaan wandelen in het bos of een middag op een niet zo prettige stoel zitten bij de binnenspeeltuin, doe ik die dingen nu wel. Want sommige momenten zijn het waard om ‘’extra’’ pijn voor te lijden. En dan doe ik de dag erna maar extra rustig aan ;).

Al met al ben ik denk ik al een heel eind gekomen en durf ik te zeggen dat ik voor het grootste gedeelte mijn weg in mijn fibro leven gevonden heb.

Het grote poppetje dat ben ik, het kleine poppetje de fibro.