De laatste loodjes

Ik ben moe, heel erg moe. En ja ik weet het zijn de laatste loodjes en die wegen het zwaarst haha. Maar het feit dat ik moe heeft niet alleen te maken met die laatste loodjes. Ik ben al een aantal weken heel moe. Maar sinds een week of 3 krijg ik even mijn ass kicked door mij lichaam. De laatste loodjes spelen daarin zeker een rol, absoluut. Maar nu heb ik ondanks een onderhoudskuur aan antibiotica voor een blaasontsteking mogelijk nog een nieuwe blaasontsteking erbij. En ik heb bloedarmoede, waardoor ik nu ook extra ijzertabletten moet slikken. Nu kwam ik er ook nog achter dat mijn vitamine B12 waarde behoooorlijk laag is, dus dat zal ook zeker z’n invloed hebben (maar goed dit is weer zorg voor later, voor na de bevalling).

Helaas voel ik mijn kindje nog steeds niet bewegen in mijn buik, sterker nog ik voel het inmiddels helemaal niet meer. Gelukkig word ik dagelijks gecontroleerd en blijven die controles hartstikke netjes. Ondanks dat de controles goed zijn neemt dit de zorgen niet volledig weg. En me dagelijks zorgen maken om mijn ongeboren baby zorgt ook voor vermoeidheid en ben dus extra blij als ik het kleine ding gezond en wel op mijn buik heb liggen. (Nog even volhouden, laatste loodjes ;) ).

Mijn zwangerschap verloopt dus niet helemaal vlekkeloos en waar ik tot een week of 3 geleden me nog heel gelukkig kon prijzen dat mijn fm zich ver naar de achtergrond had teruggetrokken, is deze nu weer heeeeeel erg aanwezig. Pijnen die ik voorheen had zijn nu in alle hevigheid weer terug. Sterker nog, ik zelfs alweer een paar keer een paracetamol genomen (mag nu ook niets anders) en voor degene die mij heel goed kennen, die weten dat ik alleen pijnstilling neem als het echt niet anders kan. En niet dat een paracetamol nu echt helpt hoor, helemaal niet, maar soms net genoeg om de scherpste randjes eraf te halen. Voor nu doe ik het ervoor.

Nog even een paar weken doorbijten en dan kan ik weer als vanouds de strijd met fm aangaan.