In de eerste versnelling

Voor de verandering was de ziekenboeg bij ons nog in volle gang en voorlopig ziet het er niet naar uit dat het einde al in zicht is. De ziekenboeg is ook al een aantal weken bezig dus dit was het moment dat mijn lichaam besloot dat alles in de eerste versnelling moest.

Hoewel ik het meestal heel irritant vind, wanneer ik iets in mijn hoofd heb om te doen, dat niet in het tempo kan waarop ik graag zou willen. Maar goed afgelopen week zag ik het maar als een zelfbeschermingsmodus van mijn lichaam. Alsof mijn lichaam er al rekening mee hield dat de ziekenboeg nog niet voorbij zou zijn.

Ik heb me er afgelopen week dan ook aan toe gegeven. Alles heel rustig aan gedaan en een aantal huishoudelijke taken bewust laten liggen. Alleen de dingen gedaan die echt noodzakelijke waren. En ik moet eerlijk zeggen soms is het wel fijn om er een weekje tussen te hebben dat alles op een rustiger tempo moet, maar ik ben ook altijd weer blij als die week dan weer voorbij is. Als ik zo’n rustige week heb, heb ik echt het gevoel dat ik steeds vermoeider wordt.

Ik ben toch meer het type om in hogere versnellingen te gaan. Voor nu ben ik wel weer even klaar met een rustigere week.

Tijd om weer terug te gaan naar de normale routine (althans een poging tot).