Wanneer is het ''beste'' moment om met een blog te beginnen. Eigenlijk is daar geen beste moment voor. Nu vond ik dit voor mijzelf het beste moment. Daar gaat ie dan :) .
Ken je dat gevoel, dat je op het voetbalveld of hockeyveld of op welk sportveld dan ook achter de bal aan moet rennen. En dat je heel hard, zo hard als je kunt, achter die bal aan rent en dan ineens uit het niets, je het gevoel hebt dat je niet meer vooruit komt. Alsof je in slow motion rent. Dat gevoel heb ik de laatste dagen weer heel erg wanneer ik even snel de trap op wil ''rennen'' om boven iets te pakken. Mijn benen voelen zwaar, het gevoel dat er betonblokken aan mijn benen hangen. Dus even snel boven iets pakken omdat ik weer eens iets vergeten ben of omdat een van de kinderen iets van boven nodig heeft, kan ik deze dagen wel vergeten.
Ik ben pas bevallen van mijn derde kindje. Gelukkig is ze heel erg tevreden en slaapt ze erg veel en huilt ze serieus alleen als ze honger of krampjes heeft (en dit zeg ik niet omdat ik het mooier wil laten klinken dan dat het is, want ik hoor jullie denken ''ja ja dat zeggen ze allemaal en ondertussen met wallen tot op de knieën uitgeput op de bank zitten. Op dit moment is dat niet het geval bij ons). Maar eerlijk is eerlijk het is wel een vermoeiende periode. Ondanks dat de jongste halverwege de nacht een keertje komt voor de fles en dan pas weer 's ochtends, blijven het wel gebroken nachten. De middelste krijgt zijn laatste kiezen door, hier heeft hij erg veel last van en is bijna hele nachten aan het huilen van de pijn. De oudste, die gaat naar school dus die moet er 's ochtends op tijd uit. Ben dus wel enigszins vermoeid. Nu heeft het weer besloten er ook nog een schepje bovenop te doen. Het wordt weer kouder en vochtiger. Dagelijks heb ik een thermoslegging onder mijn spijkerbroek aan om mijn benen warm te houden in de hoop dat ik er baat bij heb. Ik heb er wel baat bij, maar die trap, die lijkt wel de Mount Everest. Het is zwaar om die te beklimmen en ben dan ook blij als ik de top weer gehaald heb. Maar ik beklim die ''Mount Everest'' dan ook alleen wanneer het echt nodig is.
Mijn lichaam geeft aan dat het nu even niet gaat zoals ik in mijn hoofd heb, hoe lastig dat soms ook is, doe ik toch maar een aantal stappen terug en wat rustiger aan. Op die manier bereik ik uiteindelijk ook mijn doelen.
Fijne jaarwisseling en een goed 2015!!
