Over een paar weken is het 2 jaar geleden dat mijn onderbenen uitvielen en
dat het balletje ineens heel hard ging rollen richting de diagnose
fibromyalgie. Hoog tijd om eens even terug te blikken op de rollercoaster tot
nu toe.
De dag dat ik het gevoel in mijn onderbenen verloor, was heel onwerkelijk
en heel beangstigend. Waar ik in het begin een heel dof gevoel had in mijn
kuit, had ik binnen anderhalf uur totaal geen gevoel meer in beide onderbenen.
Jeetje wat was ik toen bang, want ja waar zou dit stoppen. Gelukkig voor mij
stopte het vlak boven mijn knieën, maar de kracht in mijn benen was volledig
weg. Met twee hele kleine kinderen thuis en niet weten wat precies aan de hand
is, ben ik geloof ik nog nooit zo bang geweest. Na veel verschillende
onderzoeken, kwam er niets ‘’ernstigs’’ uit. Dit was natuurlijk een enorme
opluchting. Ondanks dat er niets uitkwam, moest er wel een aanleiding zijn
waarom ik ineens het gevoel in mijn onderbenen verloor. Dit voor mijn huisarts
dan ook reden om verder mee te denken en mij uiteindelijk naar de reumatoloog
te sturen. Ook daar allerlei onderzoeken gehad en ook nu kwamen er geen hele
bijzondere dingen uit. Uiteindelijk werd door de reumatoloog de diagnose fibromyalgie
gesteld.
Toen begon de rollercoaster pas echt, niet alleen voor mij maar ook voor
mijn gezin. Ik heb als Brugman moeten praten om deel te mogen nemen aan het
revalidatieprogramma bij de Sint Maartenskliniek. Na veel verdriet te hebben gehad
in het begin en veel gepraat te hebben thuis, was de revalidatie voor mij een
stukje bevestiging dat ik inmiddels al weer een heel eind op de goede weg was. Dat
een balans brengen in mijn dagen heel belangrijk was en nog steeds is. Vanuit dat
stukje bevestiging ben ik verder gaan bouwen, om te zorgen dat ik weer de
controle over mijn leven kreeg. Dat voor het overgrootste gedeelte ik weer de
leiding had/heb.
Dagelijks word ik geconfronteerd met deze vervelende en super irritante
ziekte, maar het is dan ook dagelijks dat ik probeer de baas te blijven, door
heel veel balans in mijn dagen te krijgen. Het indelen van mijn huishouden, de
oefeningen doen om mijn spieren aan te sterken en het o zo belangrijke voldoende
en op tijd rust nemen, werken voor mij!
Nu tijdens mijn zwangerschap, mag ik echt van geluk spreken, dat mijn
klachten echt tot een minimum zijn afgenomen, dat neemt niet weg, dat ik nog steeds
klachten heb en dat ik ook nu nog op mijn tellen moet passen. Maar het is wel
heel fijn om even een periode een stuk minder pijn te hebben.
Ik ben een gelukkige, trotse mama van 3, bijna 4, mooie kindjes. En hoe erg
ik het nog altijd vind dat ik niet altijd alles spontaan meer kan of soms dagen
heb dat ik weleens verdrietig ben om helemaal niets, zijn het mijn kinderen die
mijn dag met een hele dikke knuffel dan in een klap weer helemaal goed hebben
gemaakt. Door mijn kinderen heb ik ook geleerd, dat het heel belangrijk is om
gewoon te genieten, zelfs van de kleinste dingetjes. En waar ik voorheen
weleens zei nee dat gaat niet (ook uit zelfbescherming), bijvoorbeeld gaan
wandelen in het bos of een middag op een niet zo prettige stoel zitten bij de
binnenspeeltuin, doe ik die dingen nu wel. Want sommige momenten zijn het waard
om ‘’extra’’ pijn voor te lijden. En dan doe ik de dag erna maar extra rustig
aan ;).
Al met al ben ik denk ik al een heel eind gekomen en durf ik te zeggen dat
ik voor het grootste gedeelte mijn weg in mijn fibro leven gevonden heb.
Het grote poppetje dat
ben ik, het kleine poppetje de fibro.
