De laatste loodjes

Ik ben moe, heel erg moe. En ja ik weet het zijn de laatste loodjes en die wegen het zwaarst haha. Maar het feit dat ik moe heeft niet alleen te maken met die laatste loodjes. Ik ben al een aantal weken heel moe. Maar sinds een week of 3 krijg ik even mijn ass kicked door mij lichaam. De laatste loodjes spelen daarin zeker een rol, absoluut. Maar nu heb ik ondanks een onderhoudskuur aan antibiotica voor een blaasontsteking mogelijk nog een nieuwe blaasontsteking erbij. En ik heb bloedarmoede, waardoor ik nu ook extra ijzertabletten moet slikken. Nu kwam ik er ook nog achter dat mijn vitamine B12 waarde behoooorlijk laag is, dus dat zal ook zeker z’n invloed hebben (maar goed dit is weer zorg voor later, voor na de bevalling).

Helaas voel ik mijn kindje nog steeds niet bewegen in mijn buik, sterker nog ik voel het inmiddels helemaal niet meer. Gelukkig word ik dagelijks gecontroleerd en blijven die controles hartstikke netjes. Ondanks dat de controles goed zijn neemt dit de zorgen niet volledig weg. En me dagelijks zorgen maken om mijn ongeboren baby zorgt ook voor vermoeidheid en ben dus extra blij als ik het kleine ding gezond en wel op mijn buik heb liggen. (Nog even volhouden, laatste loodjes ;) ).

Mijn zwangerschap verloopt dus niet helemaal vlekkeloos en waar ik tot een week of 3 geleden me nog heel gelukkig kon prijzen dat mijn fm zich ver naar de achtergrond had teruggetrokken, is deze nu weer heeeeeel erg aanwezig. Pijnen die ik voorheen had zijn nu in alle hevigheid weer terug. Sterker nog, ik zelfs alweer een paar keer een paracetamol genomen (mag nu ook niets anders) en voor degene die mij heel goed kennen, die weten dat ik alleen pijnstilling neem als het echt niet anders kan. En niet dat een paracetamol nu echt helpt hoor, helemaal niet, maar soms net genoeg om de scherpste randjes eraf te halen. Voor nu doe ik het ervoor.

Nog even een paar weken doorbijten en dan kan ik weer als vanouds de strijd met fm aangaan. 

Tot nu toe mijn zwangerschap en fm

Wat als er tijdens je zwangerschap ‘’iets gebeurd’’ waar ook de artsen geen antwoord op hebben? En in hoeverre speelt de fm een rol op dat ‘’iets’’?

Mijn eerste twee zwangerschappen verliepen (op bekkeninstabiliteit tijdens de tweede zwangerschap na) heel goed. Eigenlijk volgens het boekje. Tijdens mijn tweede zwangerschap kreeg ik te maken met aanhoudende blaasontsteking en uiteindelijk voelde ik de baby niet meer bewegen. Dit kwam mogelijk door de blaasontsteking die maar niet overging. De diagnose fm had ik toen ook nog niet gehad.

Tijdens mijn derde zwangerschap kreeg ik helaas ook al vroeg te maken met aanhoudende blaasontstekingen en bij week 28 van de zwangerschap voelde ik de baby niet meer bewegen. Dagelijks heb ik een ctg (hartfilmpje van de baby) gehad om te controleren of alles nog in orde was. De reden waarom ik de baby niet voelde bewegen is eigenlijk tot op de dag van vandaag een raadsel gebleven. Het enige wat bedacht werd was, de placenta ligt op de voorwand dit zorgt voor extra demping, of door de blaasontstekingen is de baarmoeder waarschijnlijk zo geïrriteerd geraakt dat hierdoor het gevoel minder is geworden. En hoewel ik niet iemand ben die heel snel iets linkt aan fm, heb ik toch regelmatig een gevoel gehad dat de fm hier best wel eens een rol in heeft gespeeld.

Nu met mijn vierde zwangerschap blijft mijn fm behoorlijk rustig, ik voel me best goed en heb minder pijn. En de ‘’klachten’’ die ik heb zijn allemaal zwangerschap gerelateerd. Helaas ook nu weer aanhoudende blaasontstekingen (hier heb ik normaal gesproken nooit last van) en slik nu preventief tot het einde van mijn zwangerschap antibiotica. Mijn bekkeninstabiliteit begint wel weer op te spelen, vooral ’s nachts. Maar gelukkig blijft het nog beperkt tot ’s nachts en ’s ochtends. Als ik eenmaal opgang ben dan is het goed (ik ben nu net een diesel, die moet even opgang komen ;) ). Dus dat mijn fm tijdens mijn zwangerschappen heel rustig blijft is natuurlijk super positief en ontzettend fijn. Helaas begint het leven voelen van de baby ook in dit geval drastisch minder te worden en waar voorheen de artsen nog zeiden, ja het zal wel komen omdat de placenta op de voorwand ligt, kunnen ze dat in dit geval niet zeggen. En natuurlijk kan het ook zijn dat het bij mijn zwangerschappen hoort, alleen hetgeen dat wel raar is en blijft, is dat ik mijn kinderen tot op een zekere hoogte heel erg goed voelde met een heel duidelijk ritme, al vrij vroeg in de zwangerschappen.

Al met al ben ik super blij dat de klachten van mijn fm tot een minimum beperkt zijn, maar de komende weken blijven onrustig door het minder leven voelen. Tsja en om met de woorden van Johan Cruijff te spreken ‘’ elk voordeel heb z’n nadeel’’. Hopelijk gaan de laatste loodjes een beetje snel of heb ik het geluk dat ik de baby toch weer goed ga voelen.

P.s. voor iedereen die fm heeft en zwanger wil worden of nog twijfelt vanwege de fm of misschien op dit moment ook in blijde verwachting is, het is absoluut niet bewezen dat mijn fm de reden is voor het minder leven voelen. En het is ook zeker niet de bedoeling om iemand hier bang mee te maken. Er zijn heel veel vrouwen die fm hebben en kinderen op de wereld hebben gezet, en al deze vrouwen hebben hun zwangerschap anders ervaren. En bij de een heeft het een positieve invloed op de fm en bij de ander juist niet.