Terug naar mijn nullijn

Het is al weer weken geleden dat de zomervakantie begon, sterker nog onze kinderen zitten alweer een aantal weken op school. Maar zowel de vakantieperiode als daarna vind ik altijd een periode waarin ik blijf zoeken. Op een gegeven moment ben je allemaal wel toe aan die vakantie of je nu thuis blijft of zoals in ons geval bent wezen kamperen. Ook de kinderen waren toe aan vakantie, even geen school, niets moet ‘’alles’’ mag. En ik moet zeggen op de camping was het heerlijk, we hebben super mooi weer gehad, er was weinig luchtvochtigheid en ik voelde me ook goed. En ondanks dat ik de hele dag bezig was met van alles en nog wat, had ik het gevoel meer dan voldoende energie te hebben. Op de dagen dat de twee jongste echt te moe waren bleef ik bij de tent en ging mijn man met de twee oudste naar het zwembad of de speeltuin. Maar eerlijk is eerlijk de dagen na thuiskomst moest ik wel weer omschakelen, en sloeg de vermoeidheid kei hard toe. Hoewel ik het gevoel had dat het wel goed zat met mijn energie bleek thuis dat dit toch niet helemaal het geval was. Toen ik na een aantal dagen weer een beetje bijgekomen was, moest ik natuurlijk wennen aan het feit dat we nog steeds met z’n allen vakantie hadden. En dat dus de dingen zoals ik gewend was ze te doen, niet meer helemaal volgens mijn schema verliepen. Eigenlijk ook niet erg, daar is het tenslotte vakantie voor, maar de weken dat ik overdag weer alleen thuis was met de kinderen, heb ik wel geprobeerd mijn nullijn weer op te zoeken. Waar moet ik beginnen, waar wil ik dat ik begin, wat wil ik gedaan hebben, waar ligt naast de kinderen natuurlijk de prioriteit? Dit heb ik inmiddels weer een heel eind op de rit, mijn huishouden is op orde, wat rust geeft en daarnaast probeer ik voldoende rust te pakken.

In de zomervakantie in onze tweede 4 geworden en gaat nu dus ook naar school. De allereerste dag moest ik hier heel erg aan wennen, de twee oudste op school en de twee jongste op bed. Die ochtend ben ik bewust ook op de bank gaan liggen, gewoon even helemaal niets, gewoon omdat ik vond dat het moest kunnen. Wel heb ik serieus de gedachtes van me af moeten zetten hoe rustig het nu was en hoeveel ik in die tijd kon doen. Ondertussen zijn we een paar weken verder en ben ik wel gewend aan die rustige momenten in de ochtend. Maar sinds een week merk ik dat het fysiek bij mij erg schommelt, veel en erg moe, ’s avonds mag ik blij wezen als ik 20.00u op de klok zie verschijnen. Ook merk ik meer pijnen, vooral in handen en voeten. Tijd om weer een gesprekje in te plannen met mijn huisarts. Dus die rustige ochtenden komen nu heel erg goed van pas. Ik pak lekker mijn rust, serie kijken, yoga ofzo doen en tussendoor het huishouden bijhouden. En op dit moment geeft mijn nullijn voornamelijk aan dat ik rustig aan moet doen, dus ik luister daar maar goed na.